USA 2009 SF-LA

Vanochtend (vrijdag) hebben wij na 2 vluchten weer voet op Nederlandse bodem gezet. Dit gebeurde even voor 10 uur ’s ochtends. Ruim 1 ½ uur later dan gepland hetgeen te wijten was aan de nodige vertraging die onderweg werd opgelopen waarbij het niet veel had gescheeld of onze vakantie in de USA was nog met 1 dag verlengd.

Even terug naar de donderdag toen om 5:00 am Amerikaanse tijd de wekker bij ons afging. Na douchen en het inpakken van de laatste zaken schoven wij om 6 uur aan bij andere vroege vertrekkers die in het hotel nog een snel en eenvoudig ontbijtje namen.

Geheel volgens planning reden we 20 minuten later weg met onze Ford Expedition die ons de afgelopen 3 ½ week zonder problemen overal naar toe heeft gebracht (in totaal 3006 mile = 4837 km). Dit keer was de bestemming de rental car return van Alamo, 2 minuten rijden vanaf het hotel.

Nadat ik een “traantje had weggepinkt” bij het afscheid nemen van ons “slagschip”, direct de bus in die ons met koffers en al naar het nabijgelegen LAX bracht.

Ook daar kwamen we geheel volgens schema om 7:00 am aan. Echter na het printen van de officiële boardingpasses begon de “pret” en zou de rest van de reis geheel afwijken van de vooraf in gedachten gemaakte planning.

Toen de eerste koffer op de weegschaal mocht bleek deze een (zij ‘t een klein) overgewicht te hebben van 3 lbs (= 1.36 kg). De 2e (mijn) koffer deed hier nog een schepje bovenop met 7 lbs (= 3.18 kg). De overige koffer en bagage tas zaten wel onder het toegestane maximum van 50 lbs per koffer echter de medewerker van Continetal was niet om te praten, of $50,- per koffer bijbetalen of “repacken” .

Om nu voor nog geen 5 kg $100,- neer te tellen, dat vonden we wat overdreven en dus werd gekozen voor snel herpakken. Bij de weegschaal bleek dat het verwijderen van de “bibliotheek” van Miek uit haar koffer ruim voldoende was om “ondergewicht” te realiseren. In mijn geval moesten 2 toilettassen en mijn scheerapparaat worden overgeheveld naar de handbagage waarna beide koffers op streefgewicht waren gekomen.

Daarna aansluiten bij de sequiritycheck. In 3 ½ week veranderd een mens niet zoveel, althans niet qua gezicht en dus was de gelijkenis met de passfoto’s nog steeds herkenbaar (net even boven de gordel zal dit wel anders zijn). Verder naar “hindernis” nr.2, het controleren van de handbagage. Na ontschoend, ontriemd, ontjast en ontpet (Niels) door het controlepoortje te zijn gewandeld en wij klaar stonden om de rugzakken en trollykoffer e.d. meer mee te nemen, ging bij één van de officers het alarm af toen onze rugzak werd gecontroleerd. 2 Jaar terug waren wij in een zelfde situatie vergeten een paar blikjes fris uit de rugzak te verwijderen en dus waren wij daar nu wel op bedacht geweest. Het bleek dat de toilettassen die in alle haast in de rugzak waren gestopt, vloeistoffen en crèmes bevatten, meer dan de toegestane hoeveelheid en ook niet juist verpakt. Stom, stom, helemaal niet bij stilgestaan .

Juist mijn toilettas bevatte de meeste “gevaarlijke stoffen” zoals een aangebroken pot Nivea, spuitgell, deo en mijn favoriete aftershave, Paco Rabanne! De beambte in kwestie stelde nog voor om deze artikelen alsnog in de koffers te doen maar het eerder aangehaalde overgewicht en het feit dat deze al op transport waren richting vliegtuig maakten deze optie onmogelijk. In dat geval moest zij helaas alle artikelen in beslag nemen, dus ook mijn “See, buy, fly” aangekochte mega fles aftershave. Toen ik haar vertelde dat dit echt “my favorit fragrance” is en zij zag dat er van de originele inhoud al een deel was verbruikt, mocht ik deze gelukkig behouden met de toevoeging: “but don’t tell annybody”. Misschien dat mijn knipoog ook een beetje heeft geholpen .

O.k., toen alle formaliteiten waren afgehandeld was het op naar de gate waar wij even na achten konden boarden om vervolgens om 9:00 am te gaan vliegen richting Houston. Niet dus! Bij de gate aangekomen stond aangegeven dat er al een vertraging was van 40 minuten waarbij later werd omgeroepen dat er geen crew voor de vlucht was gevonden!! Mmm, nou hadden we wel wat speling voor dat de aansluitende vlucht uit Houston naar Amsterdam zou vertrekken en met enig rekenwerk waarin ook de andere tijdzone moest worden meeverrekend, kwamen we uit op een klein half uur om over te stappen. Een dubbeltje op z’n kant. Toch maar even navragen wat de gevolgen zouden zijn mochten we de vlucht missen en hoe vervolgens te handelen. Op het moment dat ik hiervoor in de rij ging staan bij de info.balie veranderde de vertrektijd van onze eerste vlucht van 9:40 am naar 10:15 am en dus weg speling!

De baliemedewerker deelde mij mee dat er op donderdag geen aansluitende vlucht meer naar A’dam zou gaan en dat wij in het geval de vlucht zou worden gemist door vertraging, in een hotel zouden worden ondergebracht om 1 dag later dezelfde vlucht te kunnen nemen. Niels en Sven zagen dat wel zitten! Of zij dan ook eten via de roomservice mochten bestellen?!

Intussen werd er omgeroepen dat er alles aan werd gedaan om een andere crew op te trommelen en er vanuit werd gegaan dat de eerste vertraagde vertrektijd van 9:40 uur toch gehaald zou worden.

Gelukkig gebeurde dit eerste wel maar de uiteindelijke tijd dat wij de lucht in gingen was om 10:00 uur. De piloot deelde mee dat onze vlucht overal voorrang zou krijgen en wij onderweg daardoor zo’n 50 minuten op schema konden inlopen.

In het vliegtuig hadden Miek en ik een plaats bij de nooduitgang wat een forse beenruimteverbetering betekende. De jongens zaten 2 rijen achter ons en keken met scheve gezichten jaloers naar onze riante plekken .

<!– WriteFlash('http://usa2009fotos.lanzarote-info.nl/#53‘); //–>http://usa2009fotos.lanzarote-info.nl/#53

(Bovenstaande foto’s zijn gemaakt m.b.v. mijn iPhone tijdens de vlucht)

De vlucht verliep verder voorspoedig en de opgelopen achterstand werd inderdaad zoals beloofd grotendeels goedgemaakt. Bleef het toch nog haasten na aankomst om bij de volgende gate te komen. Daar aangekomen waren de overige passagiers al aan het “boarden” en konden wij direct aansluiten. Op rij 21 hadden wij de vooraf gereserveerde 4 plekken naast elkaar (3 +1) en wat ons betreft kon de definitieve terugvlucht van start gaan. Nou, ook dit lukte niet erg. Ook hier volgde een omroep van de piloot dat er problemen waren met tanken met het verzoek om nog enig geduld. Ruim 2 uur en de nodige tussentijdse updates later was het dan eindelijk zover dat wij airborne waren. Dus i.p.v. de 8:40 uur zitten met de niet meer zo riante beenruimte plaatsen werd dus totaal 10:40 uur!

De vlucht zelf ging zoals de vele andere die wij al hebben gemaakt. Beetje filmpjes kijken, wat lezen, hapje, drankje, plasje en zoeken naar de meest “comfortabele” positie om toch wat slaap te kunnen pakken. Dit laatste lukte alleen Niels waardoor wij na landing vrijdagochtend om 10:00 uur op Schiphol slaperig, stram en stijf op zoek gingen naar onze koffers.

Deze volgden met die van nog een familie die dezelfde overstap in Houston had gemaakt als wij, als laatste, ruim nadat de overige medereizigers allang en breed door de douane waren gewandeld.

Onze taxichauffeur had gelukkig met onze vertraging rekening gehouden en stond na wat mobiel telefoonverkeer klaar bij het Meetingpoint om ons verder naar Zoetermeer te vervoeren waar om twaalf uur de voordeur werd geopend.

Ik schrijf dit laatste verslag nu op zaterdagochtend om half 2 (kwart voor 3 inmiddels), de jetlag slaat dus in alle hevigheid toe na vanmiddag wel een paar uur te hebben liggen pitten. Maar ach, na zo’n super vakantie die wij achter de rug hebben, hebben wij dat er graag voor over. Ook dit jaar hebben wij weer zoveel nieuwe dingen gezien en gedaan, van segway’en tot raften, het lopen door drukke steden tot de stilte van zonsopkomst en ondergang. Van schitterende uitzichten op grote hoogten tot de warmte van de woestijn (en de gekte in Las Vegas). Eigenlijk te veel om te onthouden. Vandaar ook dit weblog om niet alleen jullie lezers verslag te kunnen doen maar ook voor ons zelf om nog eens terug te kunnen lezen en kijken wat wij ook allemaal alweer hebben beleefd.

Het was erg leuk om de vele reacties te lezen waarbij vaak ook werd aangegeven dat door het lezen van de verslagen zo op een “goedkope” manier met ons werd “meegereisd”. Daarom wil ik binnenkort een rekeningnummer openen waarop een bijdrage kan worden overgemaakt zodat jullie hierdoor volgend jaar ook weer voordelig met ons op vakantie mee kunnen !

Nee, serieus, dit is zeker niet ons laatste avontuur geweest in de U.S.A. en dus besluit ik graag door te zeggen (op deze wijze) tot een volgende keer!!

Vandaag de dag grotendeels doorgebracht “at the beach”! Eerst lekker uitgeslapen en om half elf, na nog even MSN-contact met Nederland te hebben gehad en online voor de vlucht van morgen alvast te hebben ingecheckt, richting Denny’s gewandeld. ‘T word ons ook wel erg makkelijk gemaakt met ons favoriete restaurant vlak voor het hotel.

Nadat de “slams” weer waren weg gewerkt weer even terug naar de kamer waar een “boodschap” van Niels het toilet verstopte. Mijn advies om nogmaals te “flushen” zorgde voor een kleine overstroming in de badkamer. Na bij de receptie de nattigheid te hebben gemeld werd onze Ford snel in standje ‘D’ gezet en m.b.v. Tom als eerste maar Santa Monica Beach genavigeerd.

Een parkeerplek werd vlug langs de boulevard gevonden zodat wij snel richting de Santa Monica Pier konden wandelen. Deze was tijdens eerdere bezoeken nog niet eerder door ons bekeken en (wat mij betreft) bleek al vlug dat hier ook niet veel aan gemist was. Op de houten pier is een amusementspark gebouwd compleet met reuzenrad, een achtbaan(tje) en andere kermisattracties voornamelijk bestemd voor jonge kinderen.

’s Avonds is alles verlicht en is het van afstand een leuk gezicht maar zo bij daglicht valt het toch wel tegen. Het mistveld waar ik in het verslag van gisteren over sprak lag nog steeds voor de kust waardoor het zonnetje weinig kans kreeg om echt door te breken maar de temperatuur was wel aangenaam om in T-shirt rond te lopen.

Na nog even en frisje te hebben gedronken, bij de vissers die vanaf de pier staan te “hengelen” te hebben gekeken en wat laatste dollars in de Arcade hal te hebben opgemaakt, hadden wij het er wel gezien en reden we verder naar Venice Beach, zo’n 4 ½ km zuidelijker gelegen waar wij 2 jaar terug ook gezellig hadden rond gewandeld.

Dit strand en met name de “Ocean Front Walk” is veel sfeervoller dan Santa Monica. Het barst er van de kleine restaurantjes en winkeltjes en langs de boulevard treden de meest aparte straatartiesten op die je kunt vinden. Wij hebben ook even staan kijken bij de basketbalveldjes langs het strand waar sommige spelers hun trucs en vaardigheden aan het publiek laten zien. Er zijn dan ook speciaal hiervoor kleine tribunes gemaakt waar vanaf je lekker kunt toekijken.

Ook bij “Muscle Beach” is een heel openlucht fitnesscentrum waar diverse macho’s hun spierbundels laten rollen. Het zonnetje had het intussen van de mist gewonnen en met een lekker windje was het heerlijk om daar rond te kijken.

Als laatste bleven wij hangen bij een groep van 5 straatartiesten die een show vol humor en dansacts ten beste gaven. Ze waren echt erg leuk en verdienden de $5,- die o.a. ik en vele anderen in de bucket stopte dan ook zonder meer.

Na afloop zijn we rechtsomkeert gemaakt en hebben Niels en Sven onderweg nog een pizza slice gegeten. Na voor de zekerheid de locatie van Alamo nog even te hebben gecheckt waren we tegen vijven waren wij bij het hotel waar de koffers alvast geordend werden voor vertrek en de laatste was werd gedraaid.

De jongens hadden zowaar geen zin meer om te gaan zwemmen en vermaakten zich in het rond het hotel. Ook onze laatste avondmaaltijd werd weer bij Denny’s besteld en afgesloten met koffie thee, hot Apple pie en een Sunday voor Niels.

Op moment van schrijven is het 10:00 pm en om 5:00 am gaat de wekker al weer. Een korte nachtrust dus voor de boeg voordat de terugreis helaas weer moet worden afgelegd.

Na aankomst in Holland zal ik, als de jetlag het toe laat, nog een korte epiloog aan ons weblog toevoegen om het geheel netjes af te sluiten.

Los Angeles (LA) was 2 jaar terug ons begin- en eindstation, dit jaar vertrekken wij er alleen. Om ons laatste hotel te bereiken hoefde er vandaag slechts 66 km gereden te worden, een kippeneindje dus.

Om half elf zaten de koffers in de Ford en werd eerst op Denny’s aangestuurd voor het ontbijt.

Daarna werd de route vervolgd welke grotendeels over het uitgebreide snelwegennetwerk van LA verliep waarna om half één voor het Travellodge Hotel LAX werd geparkeerd. Het hotel ligt op steenworp afstand van het LAX waar wij donderdagochtend opstijgen en ook het autoverhuur Alamo ligt om de hoek zodat wij op onze laatste dag geen grote afstanden meer hoeven af te leggen om ons “slagschip” in te leveren.

Na inchecken was het een beetje zoeken naar hoe wij deze dag nog verder zouden gaan besteden. Na op de kamer even een hazenslaapje te hebben gedaan werd besloten toch opnieuw naar de ”Walk of Fame” te rijden net zoals 2 jaar geleden. Deze bestemming stond al als favoriet inde TomTom en werd dus snel gevonden al was het nog ruim een half uur rijden. De omvang van LA is niet te vergelijken met enige stad in Nederland, meer met een provincie.

De ”Walk of Fame” en het “Grauman’s Chinese Theatre” zijn beide gelegen aan de Hollywood Boulevard en behoren tot één van de bekendste toeristische trekpleisters van LA. Het vinden van een parkeerplaats was dus een nieuwe uitdaging. Na de eerste volle parking voorbij te zijn gereden was er bij de volgende wel plek al koste dit $20,- (hoezo parkeren in Amsterdam is duur).

De ”Walk of Fame” bestaat uit sterren die in het trottoir zijn aangebracht met daarbij de naam van de beroemdheid in kwestie en aangegeven waarmee hij of zij zijn of haar ster heeft verdiend in Hollywood. Als snel werd duidelijk waar de ster van Michael J. was geplaatst vanwege een horde mensen die zich daar rond had verzameld. Aangezien het complete werk van Michael tijdens de afgelopen vakantie in de auto “grijs” is gedraaid, wilden wij uiteraard zijn ster ook op de foto zetten en zo gebeurde.

Daarna de voor het “Grauman’s Chinese Theatre” bekende hand- en voetafdrukken van de diverse sterren nog even bekeken waarbij bleek dat mijn handjes precies in de afdruk van Arnold “The Terminator” Schwarzenegger passen! Maar goed dat er in het cement geen afdruk is gemaakt van zijn “six pack” want daar zou mijn pens meer moeite meer hebben gehad.

Na ook het belendende “Kodak Theatre” van buiten te hebben bekeken waar de jaarlijkse Oscaruitreikingen worden gehouden, waren wij dorstig geworden. Daarom bij Starbucks Frappechino’s gehaald en op advies van Linda een paar slices Lemon Cheesecake (goeie tip Lin! Hebben nu inderdaad een extra reden om nog vaker bij Starbucks naar binnen te stappen).

Na nog wat rond te hebben geshopped zonder aankopen hebben wij de drukte achter ons gelaten om de LA hills in te trekken naar het Griffith Observatory. Dit planetarium ligt bovenaan de heuvels van LA en biedt naast interessante informatie over zon, maan en sterren ook een mooi uitzicht over LA zelf en niet te vergeten het Hollywood sign. Het was slechts een kwartiertje rijden een bochtige weg de heuvel op. Daar aangekomen werd er eerst een snelle snack gegeten want vooral Sven had last van een hongerklop gekregen.

Bij het uitzicht over de stad was de smog duidelijk waarneembaar en ook het vrijwel altijd aanwezige mistveld dat voor de westkust hangt. Maar ook de inmiddels dalende zon scheen fraai over de heuvels heen, goed voor een aantal mooie foto’s.

Na een uurtje boven te hebben rondgelopen werd het weer tijd om af te zakken en richting hotel te rijden, ook weer bijna 3 kwartier. Na 2 keer en afslag te hebben gemist, in het donker over de LA Freeway is toch anders rijden dan overdag, zaten wij weer op het goede spoor. Auto geparkeerd en daarna meteen de dag afgesloten zoals wij deze waren begonnen, bij ….. juist ja, Denny’s!

Morgen onze echt laatste volledige dag in de USA. Nog niet zeker is wat wij gaan doen. Het strand staat gepland maar evt. ook eens uitslapen en gewoon lekker luieren aan de pool van het hotel is een aantrekkelijke optie. We zien wel en melden het morgen weer op ons log.

Zoals gisteren al aangekondigd is de maandag doorgebracht in Six Flags Magic Mountain. Na eerst lekker in het hotel weer de scrambled eggs, sausages met toast, orange juice en coffee or hot thee te hebben gegeten en gedronken kon de sleutel in het contact en kreeg Tom de opdracht om de kortste weg naar het pretpark te vinden. Vanuit de hotelkamer kunnen wij de achtbanen al zien liggen alleen loopt er nog een snelweg tussen. Tom leidde ons netjes via een binnendoorweg onder de snelweg door en in nog geen 10 minuten konden we al aansluiten in de eerste rij van vandaag, die naar de ingang van de parkeerplaats.

Per treintje werden wij daarvandaan netjes voor de hoofdingang afgezet en met de vooraf bestelde en geprinte tickets waren wij ook zo binnen. Ook bij dit park hadden wij gekozen voor de extra “Flash Pass” die ons voorbij de wachtrijen bij de diverse attracties kon leiden. Daarvoor moest wel verplicht de instructievideo eerst opnieuw worden bekeken wat betekende aansluiten in rij nummer 3 (de 2e was bij de hoofdingang). Een klein half uurtje later kon de pret in het park dan toch echt beginnen. Het zonnetje scheen en de temperatuur was al aardig opgelopen, ruim boven de 30!

Sven, de achtbaankenner van de familie, bepaalde de eerste rollercoaster om op te warmen en dat werd de “Viper” wat inhield, 7 keer ondersteboven! Deze achtbaan valt dan ook volgens het park in de categorie “Maximum Six Flags Thrills” wat wij na afloop ook inderdaad kunnen bevestigen. Miek keek overigens nog even de kat uit de boom en zou dat de rest van de dag ook blijven doen.

Next stop was de “Revolution” die wij als matig bestempelden met maar 1 looping. Verder dus maar voor het echte coasterwerk en dus op naar de “Goliath”. Nou staat in Walibi Six Flags in Nederland hier ook een exemplaar van echter deze kent “slechts” een eerste aanloop van 46 meter hoogte, die hier gaat eerst naar 72 (!) meter hoogte voor dat, onder een hoek van bijna 90 graden, omlaag gedenderd wordt. De mix van scrambled eggs, sausages met toast deed zich na deze megarit al enigszins roeren in de maagstreek .

Terwijl Miek “geparkeerd” op een terras achterbleef gingen wij ‘mannen” op voor de “Superman”, de eerste achtbaan op de planeet die in 6 seconden een snelheid haalt van 161 km per uur om vervolgens verticaal omhoog door te schieten en Superman die bovenin klaar staat, in de ogen te kunnen kijken, waarna hetzelfde traject achteruit weer terug wordt afgelegd.

Hierna maar weer terug naar moeders maar niet voor dat ook op de terugweg nog even de “Tatsu” werd meegepakt, ook weer één in de “maximum” categorie. Hierbij ga je van zithouding voorover naar een buiklighouding om vervolgens zo het langste en snelste traject af te leggen wat dit type coaster betreft.

Terug bij het terras moest even rust worden genomen maar Miek had inmiddels haar plek verlaten op zoek naar ons. Dus opzoek naar haar, eerst in de shops (voor de handliggend), daarna de dichtstbijzijnde toiletten (net zo voor de handliggend) om haar uiteindelijk terug te vinden midden tussen de achtbanen (totaal niet voor de handliggend) op zoek naar ons!

Toen het gezin weer was herenigd werd het tijd voor wat verkoeling in de waterachtbaan “Log Jammer”, altijd goed voor een verfrissend nat pak. Dit laatste viel na afloop eigenlijk wel mee en in de zon waren we binnen no time weer droog.

Ook ik hield het wat achtbanen betreft even voor gezien en dus gingen de broers gezamenlijk op pad naar eerst “Batman The Ride” en hangachtbaan en daarna “The Riddeler’s Revenge”, een zgn. stand-up roller coaster en meteen weer de snelste in z’n soort, waar ik mij weer bij hun aansloot.

Na wat nacho’s en taco’s te hebben weggewerkt en Niels zijn zoveelste refil van de dag had opgedronken waarmee hij 1 op 1 liep met het aantal toiletbezoeken (wij plaagden hem al dat hij beter een “Plas pass” had kunnen nemen i.p.v. een “Flash pass”), werd het weer tijd voor de volgende thrill.

Tot nu toe had de Flash Pass ons een hoop wachttijd bespaard maar voor één van de nieuwste achtbanen, “Terminator Salvation The Ride” gold deze “voorrangsregel” niet en moesten Sven en ik gewoon achteraan aansluiten. Gevolg was 3 kwartier wachttijd voor een minuut in de houten maar supersnelle achtbaan.

Om 6:00 pm was er een stuntshow waarbij skateboard, skates, BMI-bike- en moterstunts werden uitgevoerd. Dit betekende meteen even rust en lekker toekijken.

Het park zou tot 10:00 pm open blijven en dus werden plannen gemaakt hoe wij de resterende uren het beste konden besteden. Sven en Niels besloten als eerste de “Déja Vu” (heeft niets te maken met steaks en beer, zie dagverslag “Adventure day”) uit te proberen, opnieuw een hangachtbaan waar je flink in door elkaar geslingerd wordt. Pa en ma stonden beneden alles op de gevoelige plaat en HD vast te leggen.

Opnieuw tijd voor wat verfrissing of moet ik zeggen “vergissing” want uit de wildwaterbaan (wel bekend uit bijv. De Efteling met van die ronde booten) “Roaring Rapids” kwamen wij kletsnat weer aan wal. Miek haakte (verstandig) op het laatste moment af toen zij had gezien hoe nat onze voorgangers hun boten verlieten. Aangezien het zonnetje inmiddels langzaam achter de heuvels van LA begon weg te zakken werd opdrogen nu toch wat lastiger. Eigenlijk lukte dit helemaal niet meer getuige de kleding die nu in de hotelkamer te drogen hangt.

Het voelde daardoor een stuk frisser aan dan het in werkelijkheid was. Toch zouden wij de “Superman” nog eens willen doen en kregen Miek ook zover dat zij mee zou gaan. Via de Flash Pass buzzer een reservering gemaakt en uphill naar deze speedcoaster. Daar aangekomen was er eerst nog wat hilariteit omdat iemand zijn fotocamera over de railing in het donkere struikgewas had laten vallen maar even later wel weer terugvond. Daarna duurde het ook met onze Flash Pass toch nog aardig lang voor dat wij aan de beurt waren. Met nog 1 stel voor ons ging de deur echter weer dicht. Wij moesten nog even geduld hebben. Toen echter de wagen met inzittenden achteruit terugkeerde leek er echter iets mis te gaan. De snelheid lag, voor zover wij konden horen, bij terugkomst te hoog en ook klonk er vanachter de deuren waar zich dit afspeelde een hard gegil, niet geheel ongebruikelijk bij achtbanen maar niet op het moment van terugkeer. Het bleef even een paar momenten stil en iedereen keek elkaar vragend aan tot dat werd omgeroepen dat de attractie tot nader bericht “out of order” was wegens “technical difficulty”! Vervolgens toch nog even op de deur geklopt om de vragen hoe of wat waarna een medewerkster met een (gemaakte) big smile deze opende en aangaf dat zijn niet kon vertellen hoe lang dit nog zou gaan duren. Wel kon ik zien dat de wagen niet op de plek stond waar hij had moeten staan en dat ook de tassen e.d. die onze voorgangers voor hun rit naast de baan hadden achtergelaten er nog steeds lagen. Daarna ging de deur snel weer dicht. Als dat maar goed is afgelopen, in ieder geval hadden wij iets van “daar zijn wij mooi aan ontsnapt”! De trek in meer achtbanen was ons ineens vergaan, de trek in een maaltijd daarentegen toegenomen en dus snel weg en naar het eerste de beste restaurant in het park.

Daar waren wij zo’n beetje nog de enige gasten met als voordeel dat de chili burgers en drankjes nog sneller op tafel stonden dan normaal.

Na bijna 10 uur Six Flags hadden wij het, nat en koud, daarna ook wel gehad. Snel terug naar het hotel waar ik met de boys nog even het zwembad en jacuzzi heb bezocht en daarin nog een aardig gesprek had met wat Amerikanen van Nederlands afkomst ( de familie Van Wierden, spreek uit van Venweerden). Daarbij meteen wat tips gekregen voor een volgend verblijf in de States!

Inmiddels ligt 75 % van de Houtmannen nu de achtbanen nog even over te dromen en leg ik even na twaalven de laatste hand aan één van de laatste dagverslagen van onze vakantie. Want hoe jammer ook, maar het eind komt in zicht .

Morgenochtend verplaatsen wij ons naar ons laatste hotel in LA, op 66 km rijden van hier waarna nog 1 hele dag in LA resteert. De dag daarop (donderdag) zal in alle vroegte de terugvlucht worden gemaakt. Wij denken er nog maar niet te veel aan.

Even een inhaalslagje maken, dus snel naar de zaterdag, de dag dat wij Las Vegas (LV) onveilig hebben gemaakt.

Na de energievretende vrijdag en het chaotische slot van de dag had een goede nachtrust ons allen goed gedaan. Lekker rustig opgestaan want LV komt pas in de middag en met name de avond echt tot leven alhoewel alles 24 uur open is.

Van ons hotel hadden wij een aantal korting coupons gekregen waarvan 1 van $25, – te besteden bij de “vreetschuur” van Planet Hollywood. Nu zijn wij echte Hollanders gek op kortingen en dus zaten wij even na half tien aan het ontbijtbuffet om ons voor slechts voor een totaalbedrag van $23, – (incl. tip!) voor de rest van de dag te voeden. Na dit uitgebreide maal konden wij er tegenaan. En dat zou ook gebeuren ook want voor de ochtend/middag stond opnieuw een bezoek aan het Las Vegas Outlet Center op het programma en aansluitend “The Strip“.

De outlet werd vlotjes bereikt, zo’n 15 minuten rijden. De gebruikelijke merkwinkels waren er gevestigd en na een paar uur shoppen was de slotscorre als volgt: Sven: 1 T-shirt, Niels: 1 baseball cape (de 3e van deze vakantie) met zijn naam er op geborduurd, Mieke: 2 jeans en 1 shirt en René: nada dit keer! Jullie zien wel, wij kunnen ons best beheersen al waren de overvolle koffers natuurlijk een aardige stok achter de deur .

Terug op de kamer heb ik alvast een eerste aanzetje gemaakt voor het verslag van gisteren en zijn de jongens heel even gaan zwemmen in het drukke zwembad van het hotel incl. DJ!

Vooral Sven wilde toch graag snel “The Strip” op. Zo rond half vijf stapten wij door de voordeur de drukke en zeer warme Las Vegas Boulevard op. Vlug naar het volgende Casino/hotel “Paris” waar voor de deur een kopie (op kleinere schaal maar nog altijd +/- 100 meter hoog) van de Eiffeltoren stond met daarnaast een even natuurgetrouwe kloon van de Arc de Triomf.

Voor de vorm heb ik daar mijn eerste 2 dollar in nu totaal 3 bezoeken aan LV in een slotmachine gestopt in de ijdele hoop onze vakantie even terug te verdienen. Helaas zero dollars als resultaat .

Weer verder dan maar naar “The Venetian” wat weer de volgende casino buurman was. Dit complex is geheel in Venetiaanse stijl gebouwd incl. gondels die door het hotel varen en waarin je een ritje kunt meemaken. Ook de stijl van de winkels is geheel als Venetië incl. het San Marco plein waar de restaurants te vinden zijn, en dat allemaal binnen en airconditioned!

Na daar een rondje te hebben gemaakt was de “Wynn” en het zuster hotel “Encore” aan de beurt, 2 van de nieuwste gebouwen aan de strip voor de upperclass. Volgens Sven is de goedkoopste kamer $800, – per nacht! Nou dat was binnen ook wel aan de aankleding en de winkels te merken ook.

Langs de Strip proberen locale indianen met het uitdelen van kaartjes waarop pikant geklede dames staan en een telefoonnummer waarmee deze kunnen worden “besteld”, wat geld te verdienen. Zo staan ze soms om de meter dezelfde kaartjes ut te delen in rijen van 10. De genen die de kaartjes aannemen gooien ze 2 meter verder vaak weer op straat. De jongens kregen geen kaartjes aangeboden maar keken wel hun ogen uit naar die op de stoep lagen!

Aangezien wij 2 jaar terug ook al het meeste in Vegas hadden bekeken, beperkten wij ons nu voornamelijk tot de hotels/casino’s die wij nog niet hadden gezien. Wel hebben wij (voor de zoveelste keer) de show van “Treasure Island” nog even bekeken, al jarenlang één van de grootste stuntshows waarbij voor het casino een ware zeeslag wordt geleverd tussen een galjoen van de sirenen en een piratenschip dat uiteindelijk tot bijna aan het kraaiennest onderwater zinkt. Na de show met veel vuur en vuurwerk, komt het schip weer bovenwater om vervolgens achteruit weer de hoek om te varen om klaar te staan voor de volgende show, 1 ½ uur later.

“Caesars Palace” werd dit jaar door ons voorbij gelopen om nu The Mirage aan te doen, bekend van de jarenlange shows van Sigfried en Roy met hun witte tijgers. Zowel de entertainers als de tijgers zijn inmiddels met pensioen. Wel zijn er nog tijgers en dolfijnen in het hotel te bekijken echter net gesloten toen dat wij daar arriveerden. Tegen achten was het ontbijt van vanochtend toch wel verbrand en werd het tijd voor een nieuwe maaltijd. Aangezien er in The Mirrage ook een prima buffet was besloten wij daar aan te schuiven. Helaas niet zo voordeling al het ontbijt maar minstens net zo lekker en voorzien van allerlei gerchten, van Italiaans tot aan Thais. De meeste hebben wij dus ook uitgeprobeerd. Zelf begon ik met Thais, gevolgd door Japanse sushi met als 3e gang nog wat spareribs om af te sluiten met ijs en meloen!

Financieel wat lichter maar qua maaginhoud een stuk zwaarder werd onze tocht langs de Strip vervolgd. “The Bellagio” was de volgende op de lijst, ook heel stijlvol ingericht in Italiaanse stijl en met als grootste publiekstrekker aan de Strip de fonteinshow die om het kwartier plaatsvindt in het voor het hotel gelegen “meer “ (een vijver is het echt niet te noemen) waarbij op de maat van de muziek van verschillende nummers de fonteinen verlicht en al ritmisch meedoen. De show die wij bekeken hebben staat integraal op de videocamera.

Na deze show vonden pa en ma het eigenlijk wel welletjes, Niels en Sven uiteraard niet! Toch maar even duidelijk gemaakt dat tegen half elf en dus na bijna 6 uur “Strippen” (+ dan nog de shopsessie van vanochtend), het toch echt genoeg was mede gezien de lange autorit die ons op zondag nog te wachten stond richting Los Angeles.

Beide heren kunnen paaien met de aanschaf vaneen speelgoed slotmachine, incl. Jackpotalarm (slechte keuze van ons achteraf ), waardoor tegen twaalven de rust op kamer 3304 eindelijk weerkeerde op wat gesnurk na.

Over de zondag kan ik kort zijn. Na nog een foto te hebben gemaakt bij het bekende “Las Vegas welcome sign” en een laat ontbijt in de outlet (zonder shoppen dit keer), was het plankgas (met af en toe wat files onderweg) naar Santa Clarita waar wij nu een hotel hebben aan de overkant van Six Flags Magic Mountain. Morgen staat ons daar weer een dagje met de meest bizarre en supersnelle achtbanen te wachten die je maar kunt verzinnen.

Ps.: Ons fotoalbum is ook weer aangevuld vanaf dag 17.

Gisteren (vrijdag) ontbrak na een lange en uitputtende dag alle energie om het weblog bij te werken. Daarom dat ik jullie vandaag pas weer kan bijpraten over onze vakantiebelevenissen.

Het laatste verslag had ik afgesloten met te stellen dat vroeg opstaan om de zonsopkomst over Bryce te gaan bekijken, gedoemd was te mislukken. Maar wat doe je al je 5 minuten voor dat de wekker afgaat (5.45 AM) wakker word en bij Miek informeert of zij ook al is ontwaakt en hier een bevestigend antwoord op volgt. Dan sta je toch maar op om naar het natuurverschijnsel te gaan kijken wat zich dagelijks weer herhaald maar voor ons niet op zo’n uitzonderlijk mooie locatie.

Een kwartier later stonden wij klaar om weg te gaan. Nog even de jongens vertellen dat wij even weg waren waarop Sven aangaf ook wel me te willen. Niels droomde na een slaperig “doei” nog lekker verder.

De opkomst van de “koperen ploert” stond gepland op 6:38 AM. Het was niet zo ver rijden naar het park en vervolgens het eerste uitkijkpunt, toepasselijk genaamd “Sunset Point”. Ruim op tijd werd de auto geparkeerd. De temperatuur was op dat moment zo’n 6 (!) graden, dus de jassen die al ruim 2 weken doelloos achter in de auto lagen, kwamen nu goed van pas. Wel, stoer als wij zijn, met korte broeken aan.

Nog even een goede plek langs de rand van de canyon uitzoeken en genieten van de stilte en het ontwaken van de natuur, dit ondanks de aanwezigheid van zo’n 100 andere nieuwsgierigen. Voor de zon zich liet zien nog even wat herten en eekhoorntjes kunnen filmen en fotograferen die aan hun ontbijt begonnen.

Even voor kwart voor zeven was het moment dan daar. Een prachtige gouden bal liet haar eerste stralen over de berg schijnen. Het effect wat dat gaf op de rode rotsformaties van de Bryce was fenomenaal!

Na een half uurtje te hebben genoten weer terug naar het hotel waar het ontbijtbuffet al klaar stond. Niels lag nog te pitten maar omdat wij wel klaar wakker waren zijn wij vast uitgebreid gaan eten.

Daarna op de kamer nog even met oma en opa ge-msned, dit keer met beeld en geluid erbij en Niels voorzien van het eerste en tevens laatste (tenzij het mijzelf aangaat) ontbijt op bed.

Het inpakken was zo gebeurd en zo verlieten wij helaas weer dit luxe hotel waar wij voor een spotprijs van hadden kunnen profiteren.

De route vandaag zou eindigen in Las Vegas en lopen via het NP Zion wat 2 jaar geleden ook door ons was bezocht. Afhankelijk van de tijd zou worden bepaald of in het park nog een wandeling zou worden gemaakt naar wellicht “The Narrows”.

De reis verliep vlotjes en na Zion te zijn doorgereden moest er worden gezocht naar een parkeerplek en dat werd lastig want het park is een populaire bestemming. Zo populair dat je per auto een groot gedeelte van het park niet meer kunt bezoeken maar uitsluitend per parkbus. In het park zelf lukte het dus niet, dus via de andere uitgang het park weer uit opzoek naar het eerste het beste plekje. Dat werd op een betaalde parkeerplaats waar wij voor $10,- de rest van de dag konden staan. Bruggetje over en weer in het Zion NP beland waar we direct op de gratis parkbus konden stappen en daarmee naar de eindhalte zijn door gereden, de “Temple of Sinawava”, een prachtige naam voor een “bushalte” niet waar. Hiervandaan werd een eenvoudige trail gelopen van ongeveer 3 kwartier dat langs de rivier loopt, toepasselijk geheten: “Riverside Walk”. Uiteindelijk kwamen wij op het punt dat de trail overging in de rivier die op dat punt tussen 2 rotswanden in stroomde van tientallen meters hoog. Naar mate je de rivier verder stroomopwaarts loopt vernauwen zich de rotswanden, vandaar de naam “The Narrows”. Het water stond in het begin nog niet echt hoog, soms tot kniehoogte maar wat het lastig maakte was het lopen over de grote rotsblokken waaruit de rivierbodem bestond. En dat, toeristen als wij zijn, met camera’s in de hand! De echte hickers liepen met stokken om zich beter staande te kunnen houden. Toen het water zelfs bij mij navelhoogte had bereikt zijn we afgehaakt maar niet voor dat Niels geheel te water ging door te struikelen over een onzichtbaar stuk steen!

De route zoals hiervoor heen beschreven moest uiteraard ook weer terug worden afgelegd. Het zonnetje en het verkoelende windje droogde ondertussen onze natte kleding en schoenen zodat toen wij weer bij de auto arriveerden alles weer zo goed als droog was.

Nog snel even een hotdog gegeten om de resterende 260 km naar Las Vegas zonder knorrende magen te hoeven overbruggen.

Na 2 ½ snelweg waarbij wij weer na 2 weken hoogtestage afdaalden tot bijna zeeniveau, in ieder geval woestijnniveau, kwam Vegas als een fata morgana uit het niets in zicht. Helaas bleek de vrijdagavondspits al te zijn ingezet waardoor het op de snelweg rond LV al behoorlijk druk was. Uiteindelijk tot de juiste afslag kunnen vinden echter TomTom vertelde nu dat wij “de strip”, zo’n beetje de drukste boulevard in LV waar alle hotels en casino’s aan zijn gelegen, op moesten rijden. Ok, doen we dat, “en verderop linksaf slaan” was het volgende commando. Helaas bleek deze afslag door wegwerkzaamheden te zijn afgesloten met als gevolg, aan het eind van de strip rechtsomkeert en opnieuw in tegengestelde richting in de file aansluiten. Afijn, na enkele wegversmallingen en ander opbrekingen te hebben omzeilt werd de parkeergarage van ons Planet Hollywood hotel uiteindelijk dan toch bereikt.

Maar toen, we waren er nog niet, de keuze was Valid parking/check-in of selfparking. Valid parking houdt in dat je de auto afgeeft en deze door een hotelbediende wordt weggezet. Nou, parkeren kan ik zelf ook wel en dus direct naar de selfparking gereden. Vervolgens uitgestapt richting exit gelopen om de check-in balie te zoeken. Kwamen wij uit in een groot winkelcentrum dat aan het hotel is gekoppeld. Leuk om alvast even doorheen te lopen en ondertussen winkeltjes te kijken maar een half uur later stonden we weer op de plek waar wij waren begonnen, zonder ook maar enige aanwijzing te hebben gevonden waar wij onze komst konden melden. Dan nog maar eens gaan lopen en aan de eerste de beste medewerker de weg gevraagd. Deze stuurde ons het casino in om dan met de roltrap naar beneden te gaan, daar moest het zijn. Om een nu al lang verhaal in te korten. Te voet kwamen wij er niet, dus plan 2, terug naar de auto en opnieuw de garage inrijden maar dan kiezen voor Valid parking. Zo gezegd zo gedaan echter toen in aan de hotelbediende duidelijk maakte dat ik alleen wilde inchecken en de koffers wilde uitladen om daarna zelf de auto een leuk plekje te geven begreep hij er helemaal niets meer van. Ik ook niet dus Miek er op uitgestuurd met de jongens om in ieder geval in te checken want dat was daar wel mogelijk. Vervolgens de auto zo dichtbij mogelijk op een parkeerplek tijdelijk weggezet waar alleen personeel mocht parkeren om mij z.s.m. weer bij de rest van het gezin te voegen.

Pffff, wat een toestand maar nog zijn wij er niet. Scroll gerust verder naar beneden als je het zat bent want dat was ik het op dit punt gisteren n.l. ook al een beetje!

Miek stond inmiddels in de volgende file. Deze bestond uit een slinger mensen met allemaal hetzelfde doel, inchecken. Ook weer een dikke 3 kwartier later waren wij bijna aan de beurt toen in ene, naar achteraf bleek, de manager ter plekke een ingeving kreeg en ons met nog 2 stellen vooraan de rij weghaalde een meeloodste via de lift een etage hoger naar de VIP-lounge van het casino om ons daar in te laten checken. Ondertussen vertelde hij ons dat er vandaag 1400 kamers (!) moesten worden toegedeeld aan nieuwe gasten, vandaar de drukte en vertraging. Goed, al met al moesten we opnieuw wachten terwijl als wij in de rij waren blijven staan waarschijnlijk al aan de beurt waren geweest.

De dame die ons uiteindelijk hielp zag dat wij 2 queensize bedden hadden gereserveerd. Of dit wel noodzakelijk was met z’n tweeën? “Yes mam, because we have also 2 kids”. O, dat was duidelijk maar dan moest zij wel even kijken of er nog wel een dergelijke kamer vrij was want hoewel (via Expedia) gereserveerd, niets bleek te zijn gegarandeerd! Gelukkig dat wij inmiddels een flesje water hadden gekregen zodat hiermee een binnenbrandje kon worden geblust, maar het punt van verzadiging was bij mij bijna bereikt . Er bleek nog wel een kamer te zijn alleen was dat geen “niet roken kamer” waar wel om was gevraagd. Nou ja, in godsnaam dan maar, beter dan nog naar een ander hotel te moeten uitwijken.

Goed en toen. Auto stond nog ergens waar hij niet moest staan, inclusief bagage die naar de kamers moest maar hoe? Nou als volgt; met de auto nogmaals een rondje parkeergarage om vervolgens opnieuw bij Valid parking (voor de 3e keer dus) te belanden. Hier aangegeven dat alleen de koffers gedropped moesten worden waarbij ik tot 2 keer toe naar een andere plek werd doorverwezen. Het stresspeil steeg zo langzamerhand tot ongekende waarde maar toch voor elkaar gekregen Miek en de jongens met de koffers bij de lift af te zetten en zelf weer na ronde nr. 4 de auto in de selfparking weg te zetten. Toen ik na 3 keer het winkelcentrum, casino en de rest van het hotel te hebben gezien uiteindelijk ik ook op de kamer belandde had ik het helemaal gehad. Eerst een koude “Bud” open trekken en languit op bed met uitzicht over LV vanaf de 33e etage. De jongens hadden nog wel energie voor een bezoek aan “de strip”, ik zeker niet. En dus is Miek nog even met hun gaan shoppen en heb ik het uitzicht opLV voor dat van de binnenkant van mijn oogleden verwisseld, 16 uur na die mooie zonsopkomst.

Ps.: De foto en het verslag van vrijdag en zaterdag volgen wat later. Vandaag (zaterdag) weer een vermoeiende dag achter de rug met shoppen en “strippen” (neem dit laatste niet te letterlijk).

Vandaag vertrokken uit Moab. En wat onze raft-stuurman gisteren al voorspelde, het regenseizoen is echt begonnen. Al vanuit de ontbijtzaal dachten we druppels voorbij te zien vliegen en inderdaad bleek het zachtjes te regenen! Arme stakkers die vandaag in de rafts mochten stappen, zij zijn al nat voor dat de eerste peddelslag is gemaakt. Daarnaast waaide het ook behoorlijk wat de omstandigheden er niet aangenamer op zullen hebben gemaakt. Lucky us!

De bagage zat koud in de auto of het hield op met zachtjes regenen. De tankstop kon gelukkig overdekt worden uitgevoerd maar voor de boodschappen moesten wij toch de regen trotseren. Na het shoppen was het gelukkig inmiddels droog geworden maar onder weg moesten de ruitenwissers nog een aantal maal aan.

Voor de rit van vandaag waren een tweetal opties, of minder kilometers via de scenic highway 12 echter met een reistijd (zonder stops gerekend) van ruim 6 uur of meer kilometers waarvan grotendeels over de Interstate 70 West maar met een reistijd van iets meer dan 4 uur. De chauffeur liet de keuze aan de passagiers en met eensluidende stemmen werd de 2e optie gekozen. Dit hield in meer snelheid maar een eentonige rechttoe rechtaan weg met de cruisecontrole op 75 mph vastgezet. De scenic 12 bewaren wij wel voor een volgende gelegenheid!

Onderweg toch nog een mooi plekje gevonden langs de Interstate om de benen te strekken, bij Eagle Canyon dat ons opnieuw een fantastisch uitzicht bood.

Na de Interstate te hebben verlaten werd er langs de highway 89 nog een 2e stop gemaakt om de s ochtends gekochte fruitsalades te op te eten bij een picknickplaats. Inmiddels was de lucht al weer grotendeels hemelsblauw ( waar ken ik dat ook al weer van??) maar waaide het nog altijd stevig door zodat ons plastic bestek stevig moest worden vastgehouden. Vervolgens was het nog een kleine 100 km tot het eindpunt van vandaag, Bryce Canyon.

Terwijl de finish naderde veranderde het landschap van groene bergen naar oranjerood grillig gesteente, hetgeen zo typerend is voor de Bryce.

Nog ff inchecken en dan….., en dan te horen krijgen dat ze je naam niet kunnen vinden tussen de reserveringen van Bryce View Lodge! Snel de geprinte confirmationmail uit de koffer gehaald als bewijsmateriaal maar intussen waren wij alsnog gevonden. Helaas bleek het hotel overboekt maar waren wij op de lijst geplaatst van gasten die tegen dezelfde prijs konden overnachten in het spiksplinternieuwe (2 jaar terug stond er nog niets) Best Western Grand Hotel, dat pal naast de door ons geboekte “barakken” stond. Nou, dat vonden wij “verschrikkelijk” natuurlijk, zeker toen wij de standaard prijzen van dit hotel zagen die 2 ½ keer zo hoog lagen als wat wij nu betaalden. De tranen stonden ons helemaal in de ogen toen wij de superluxe kamer binnen gingen (incl. flatscreen) met in de wetenschap dat ons morgenochtend ook nog eens een (inclusief) uitgebreid ontbijt te wachten staat wat in het geboekte hotel niet het geval was geweest. Voor de duidelijkheid, de tranen waren van het lachen!!

Helaas moesten wij de kamer weer snel verlaten want de Bryce Canyon wachtte op ons in al haar schoonheid. “Wij” wil in dit geval zeggen, Miek, Sven en ik want Niels had even genoeg van al het “natuurgeweld” van de afgelopen dagen en wilde het liefst het flatscreen uit proberen.

Even over vijven reden we het park binnen. Bryce Canyon is eigenlijk één weg die over een bergkam loopt met om de zoveel mile een overlook. De weg loopt uiteindelijk na een kleine 30 kilometer dood bij het laatste uitkijkpunt, Rainbow Point. Uit onze ervaring van 2 jaar terug toen wij dit park ook bezochten, wisten wij dat alle uitkijkpunten links van de weg liggen en het dus handig is om eerst tot het eind te rijden en van vervolgens terug wat het afslaan naar de stops wat makkelijker maakt.

De zon stond al laag wat de kleuren en schaduwwerking op de rotspartijen nog wat beter tot z’n recht doet komen. Bijna alle stops gemaakt en overal de nodige foto’s (Miek en Sven) als video (René) geschoten. Inmiddels maakte een hongerig gevoel zich van ons meester want alleen op en beperkt ontbijtje en een fruitsalade kom je de dag niet door (zelfs niet na de steaks van de avond ervoor als bodempje). Dus na 2 ½ uur snel weer terug om Niels op te pikken en te voet naar het ongeveer enige restaurant in de buurt, Ruby’s Inn, waar werd gekozen voor het Cowboy’s Dinner buffet.

Een klein uurtje later waren wij weer uitgebuffeteerd en had ons honger gevoel plaatsgemaakt voor een gevoel van “explosiegevaar”. De jongens wilde per se het zwembad nog even uitproberen terwijl ma en pa uitgeblust in de luxe bedden van onze kamer “in elkaar storten” . Het kostte mij dan ook enige moeite mij tot het dagverslag te zetten maar 2 koppen zelfgezette koffie doen wonderen.

Wat brengt ons de dag van morgen. Nou in ieder geval weer een 400 + rit van de natuur naar het onnatuurlijke Las Vegas (“And now for something completely different” om met Monty Python te spreken) maar voor dat wij vertrekken willen wij nog een poging doen de zonsopkomst over de Bryce mee te maken. Staat gepland op 06:38 AM en ik durf nu al te verklappen dat dit plan gedoemd is te mislukken.

Vandaag was weer een dag vol activiteiten met als “hoogtepunt” het draaien van de vakantiewas! Nee, niet echt al werd deze tussen de outdoor bezigheden ook nog even gedaan.

Het was vroeg op iets wat wij sinds de jetlag uit ons lijf is verdwenen, niet echt meer zijn gewend. De wekkers (2 voor de zekerheid) gingen om 7:00 AM af. Om half acht zaten, of liever gezegd stonden, wij aan het hotelontbijt. Want wie had gedacht (wij dus) dat we de enige waren, no way. Snel wat koffie/thee, wentelteefjes, fruit en muffins naar binnen gewerkt want om 8:00 AM moesten wij ons melden bij het Moab Adventure Center die ons vandaag over de Colorado River zouden leiden.

Nadat het papierwerk was afgehandeld (gezondheidsverklaringen e.d.) kregen wij een reddingsvest aangemeten en werden wij vervolgens met een oude schoolbus 3 kwartier verder stroomopwaarts gereden. Toen de rafts te water waren gelaten werden er groepjes van 10 gemaakt er over de bootjes verdeeld. Miek en moi zaten op de boeg en werden gebombardeerd tot “captains of the day”. Dit hield in dat wij de rest ons tempo konden opleggen bij het roeien met de peddels. Al snel werd duidelijk dat ons tempo de rest van de groep ook uitstekend lag zo vroeg op de dag.

Achterop de boot zat onze stuurman die ons de goede kant op stuurde en zo nu en dan uitleg gaf over de omgeving. Het was iets bewolkt en zeker toe hij vertelde dat nu het regenseizoen begon, voelden wij al nattigheid. Gelukkig kwam deze niet van boven maar van een andere boot die ons probeerde te “rammen”. Uiteraard vroeg dit om revanche en met behulp van onze peddels werd deze eitjes een nat pak/zwemvest bezorgd.

Hoewel bewolkt was de temperatuur toch weer ruim boven de 30 graden, hetgeen het Colorado water erg aantrekkelijk maakte. Ik nam, tot verbazing van Miek, het voortouw door mij vanaf de boot in het koele water te werpen. Dit kreeg direct navolging en voor de stuurman het wist zat hij in een nagenoeg lege boot (samen met wat dames die bang werden dat hun haar nat werd, hè Miek).

De eerste rapid naderde en dus moesten alle hens aan dek, of te wel, als de sodemieter de boot weer in. Nou is dat lastiger dan je denk, en om o.g. weer binnensboort te krijgen moesten een aantal extra paar handen te hulp schieten om mij weer aan mijn reddingsvest binnen te hijsen.

Goed de rapids die volgden waren prima te doen en tussen door werd er weer naar hartelust gezwommen waarbij zo nu en dan de bodem van de rivier kon worden gevoeld. Zo kan ik nu zeggen ook in de Colorado rivier te hebben gelopen! De foto’s die wij onderweg hebben genomen zijn gemaakt met een waterproof wegwerpcameraatje en zullen dus later nog moeten worden ontwikkeld. De foto’s in ons fotoalbum en hieronder zijn gemaakt voor een commerciële fotograaf a raison van $40,- (een lachertje als je het weer omrekent naar euro’s ).

Na zo’n 2 ½ uur peddelen was het helaas weer uit met de pret en werd weer voet aan land gezet.

Terug in Moab vervolgens eerst de verbrande calorieën weer aangevuld bij de Mac.

Het 2e deel van de dag zou worden doorgebracht in het Arches NP echter op advies van een Nederlandse die bij ons in de boot zat (woonde al sinds 1982 in de States en was met haar man en kids in eigen land op vakantie), zijn we pas later vertrokken om s avonds de zonsondergang te kunnen bekijken wat het park, dat bestaat uit red rocks, nog mooier zou maken.

Dus eerst tussendoor gerelaxt in en naast de pool terwijl de eerder vermelde vuile was stond schoon te spoelen in de wasserette van ons hotel. Nadat ook de droger zijn werk had gedaan was het dan toch eindelijk tijd om naar het Arches Park te vertrekken.

De bewolking was ondertussen verder toegenomen en het zag er daardoor nogal dreigend uit. Bij de eerste stop in het park vielen ook al de eerste regendruppels en leek de zonsondergang letterlijk in het water te vallen. Gelukkig bleef het bij deze druppels en brak het zwerk (zo hoe zeg ik dat) open nadat wij enkel van de Arches (natuurlijk ontstane bogen in de rotswanden door erosie, water en wind) hadden bekeken.

De bekendste van al, de Delicate Arch was de laatste waarbij wij ons dan ook op een mooi punt zouden bevinden om sunset te bekijken. Nou hadden wij al flink wat trails afgehiked en die naar de Delicate Arch was ons net iets te veel van het goede. Daarom werd een kortere maar niet minder inspannende trail beklommen waarbij wij ook een schitterend panorama om ons heen konden zien.

De zonsondergang zorgde ervoor dat de rode rotsen er nog mooier uit kwamen te zien dan dat ze al waren, echt een prachtig schouwspel!

Vanwege het klimmen en klauteren en de nog steeds hoge temperatuur kreeg ik al déja vu’s van een ijskoude Budweiser met daarnaast een malse steak. Dat verlangen werd alleen nog maar groter toen wij ook door ons water heen waren en nog een flink eind het park uit moeten rijden en vervolgens terug naar Moab. Ondanks smeekbedes om weer een fastfoodketen op te zoeken vanaf de achterbank, liet pa zich niet vermurwen en zette plankgas direct koers naar Smitty’s Golden Steak Restaurant waar het déja vu tot leven kwam. Ook de rest van het gezin moest toegeven dat dit geen slechte keus was geweest.

Moe maar zeer voldaan liggen wij nu zo goed als plat. Morgen is er weer een verplaatsing naar Bryce waar we de Canyon opnieuw gaan bezoeken.