USA 2009 SF-LA

Hoe wij onze dag in Salt Lake City zouden door gaan brengen was voor af nog niet vastgelegd. Een dagje rust zou misschien wel lekker zijn. Maar hoe vaak kom je in SLC, niet dagelijks dus toch op stap gegaan. Uiteraard moest het Great Salt Lake worden bezocht.

Wij begonnen op advies van de hotelier met een bezoekje aan het Conference Center, één van de gebouwen die het centrum van SLC domineren. De Mormonen hebben deze stad gesticht en daarbij ook meteen een aantal tempels uit de grond gestampt die de skyline bepalen.

Zoals de naam aangeeft worden in het Conference Center conferenties gehouden maar ook diensten van de Mormoonse kerk. Ook zijn er destijds met de Olympische Winter Spelen van 2002 speciale voorstellingen geweest. Direct toen wij het gebouw binnen liepen stond er een alleraardigste dame klaar om ons door te loodsen naar de gids die de tour door het gebouw zou leiden.

Als eerste werden wij de grote Conference zaal ingeleid, goed voor 21.000 (!) toeschouwers, de grootste zaal ter wereld als het gaat om kerkelijke instellingen. Indrukwekkend moet ik zeggen.

Het immense gebouw was volgens onze gids in 100 dagen gebouwd waarbij 3 verschillende aannemers een continuerooster hadden van 24/6 (op zondag lag de bouw uiteraard stil). Na een flink aantal kunstwerken gezien te hebben die het verhaal en ontstaan van het Mormoonse geloof uitbeelden, was de tour na 3 kwartier afgelopen. De jongens hadden het al eerder gezien.

Van gids Dean Parkin, moesten we de groeten doen aan een oude schoolvriend die de Mormoonse tempel in Sweet Lake City (ons eigen Zoetermeer) leidt.

Na nog een rondje te hebben gelopen op Temple Square werd het tijd voor de nodige verkoeling want hoewel niet zo heet als gisteren, de thermometer wees nog altijd zo’n 35 graden aan.

Waar beter de koelte te zoeken dan op de ijsbaan en laat er in SLC nou net een “aardig 400 meter ovaaltje” liggen! The Olympic Oval werd door TomTom opgezocht en na een half uurtje tuffen bereikt. Al eerder hadden wij gekeken of publiek schaatsen er mogelijk was maar helaas net niet op maandag.

Toch was de hal open en mochten wij ook het “heilige ijs” toucheren. Ook onder het ijs weer “De Trap” op, waar alle kampioenen zich naar het middenterrein begeven, was toegestaan. Uiteraard even 400 meter gelopen en stiekem op het ijs gestaan.

Ook nog even in de kleedkamers bezocht en de massagekamer waar ik nog een gesprekje aanknoopte met de conciërge die uiteraard Sven Kramer persoonlijk kende.

Na nog wat foto’s voor de hal te hebben genomen werd het tijd om van bevroren water naar het zoute water te gaan. Maar niet nadat bij Subway’s eerst een paar 6 inch Meatballs en een footlong (voor pa) met Chicken Teriaki te hebben weggewerkt.

De bedoeling was om het meer te gaan bekijken en “bedrijven” vanaf Antelope Island. Dit was vooraf ook als favoriet in TT gezet. Tom loodste ons inderdaad via de kortste weg richting het eiland alleen bleek voor het laatste deel van de route, de weg naar het eiland, een groot hek te staan. Restte niets anders dan rechtdoor te rijden om te zien waar wij dan zouden uitkomen.

Uiteindelijk was dit bij de oude marina van SLC, een gebouw van vergane glorie maar met acces to the beach! “The beach” was eigenlijk 300 meter opgedroogde zoutvlakte waarover uiteindelijk het meer kon worden bereikt. Sven en Niels gunden zich geen tijd om onder-en boven broeken om te wisselen voor de swimshorts en liepen al ver vooruit het water in. Pa hobbelde er achteraan met foto-en filmcamera’s. Het duurde nog even tot (bij mij) kruishoogte werd bereikt en er kon worden gedobberd. Sven lag het eerst op zijn rug in het water echter buiten bereik van de cameralens. Ik had hun nog gewaarschuwd om niet met ogen, mond en neus in het water te komen want dat zou ververlende gevolgen hebben. Sven werd echter overspoeld door een golf waar door hij proestend en hoestend het dobberen direct voor gezien hield. Volgens hem was het een k.. meer en liep direct langs Miek het strand op richting douches daarbij zijn slippers vergetend wat hem nog duur zou komen te staan op de harde droge ondergrond.

Niels deed het iets voorzichtiger aan waardoor zijn drijfvermogen wel op de gevoelige plaat is vastgelegd.

Toch vonden beide heren het een ervaring die niet voor herhaling vatbaar is. Wijs als pa en ma zijn hebben zij het zoutdrijven ook maar gelaten voor wat het was.

Binnen een half uur waren wij weer bij het hotel waar de boys in het zwembad werden gedeponeerd en wij nog even naar de State of Utah zijn doorgereden, zeg maar het regeringsgebouw van de staat Utah. Ook dit was vrij te bezichtigen zoals bijna alles in SLC. Een statig gebouw met veel marmer en een prachtig uitzicht over SLC. Daarna heb ik mij bij de jongens gevoegd in de pool.

Achteraf vragen wij ons af waarom wij nou persé naar SLC moesten terwijl wij alles ook in onze “achtertuin” in Zoetermeer kunnen vinden; Mormoonse Tempel, staat ook in Zoetermeer, schaatsbaan, in Zoetermeer hebben wij de Silverdome, Subway’s, 2 filialen zijn in Zoetermeer te vinden en het Salt Lake, Sven prefereert in ieder geval het zoete water van de Noord Aa. Daarnaast wordt er ‘s winters hier geskied, in Zoetermeer het hele jaar door!

Straks eten wij Crown Burger die, volgens gids Dean van vanochtend, onlangs verkozen tot beste hamburger bakker van de USA. Wij zullen ze eens uitgebreid gaan keuren!

Meer foto’s van vandaag staan weer in het fotoalbum.