Na een wat frisse nacht, maar wat wil je ook met de balkondeur open op bijna 1900 meter boven zeeniveau, was het ’s ochtends tijd geworden een plan de campagne te maken hoe onze nieuwe aankopen van de dag ervoor bij de rest van de bagage te voegen. Wonderwel verdween alles eigenlijk redelijk moeiteloos in de koffers en tassen en hielden we zelfs ineens ruimte over! Niets vergeten toch, maar dat bleek niet het geval. Bagage weer in de auto gezet en op naar opnieuw Denny’s voor een paar stevige “Lumberjacks” waar je de rest van de dag moeiteloos op kunt teren.

Vervolgens was het plan om Lake Tahoe van nog grotere hoogte te gaan bekijken en met de gondel de berg op te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Helaas bleken de beperkte tickets voor de Heavenly Flyer (klik op de link om te zien wat dit is) al uitverkocht te zijn. Dus dan maar alleen met de kabelbaan de hoogte in.

Boven aangekomen op ongeveer 2800 meter was het panorama groots te noemen. Het blauwe meer, één van de diepste ter wereld (501 meter) lag er strak bij omringd door de bergen waar ’s winters druk wordt geskied. Daarboven een wolkeloze lucht, effin, kijk zelf maar.

Image Thumbnail Image Thumbnail

Na nog een korte trail te hebben gelopen met uitzicht op het dal aan de andere zijde van het gebergte, werd het helaas tijd om weer af te dalen want er stond ons nog een rit van 351 km te wachten tot de volgende stop. Vlak na het wegrijden werd de staatsgrens met Nevada over gereden. Duidelijk waarneembaar want direct barst het van de casino’s, iets wat in Californie niet is toegestaan.

De route uit de bergen verliep zonder al te veel bochtenwerk, tot opluchting van Niels en Sven, en na ons “slagschip” voor het eerst te hebben volgetankt werd al snel de Interstate 80 East bereikt. M.a.w., cruisecontrole aan op 75 mph en af en toe een beetje bijsturen wanneer er weer een windvlaag van opzij kwam. Ook liep de thermometer weer op richting 40 graden en dat was ook goed merkbaar toen na zo’n 3 uur rijden in Winnemucca werd uitgestapt.

Zwembroeken en bikini aan en z.s.m. de pool in om daarna lekker in het avondzonnetje op te drogen.

’s Avonds werd gedineerd bij de Mexicaan die ons overheerlijke burrito’s wist voor te schotelen. Voor die gene die Winnemuccaa of all places ooit nog eens denken aan te doen, Las Margaritas is de place to eat!

Morgen wacht de op 1 na langste etappe naar Twin Falls over een afstand van 471 km. Maar van diverse Amerikanen die wij onderweg al hebben gesproken is het uiteindelijke einddoel, Yellowstone NP, zeker de moeite van het rijden waard. Wij gaan het komende dagen zien.

In het fotoalbum staan nog wat meer foto’s geplaatst.